"Oczy ciemności" - Dean Koontz

Data wydania: 06.05.2020

Tytuł oryginału: The eyes of darkness
Tłumaczenie: Waliś Robert, Gębicka-Frąc Maria

 ISBN:  978-83-8215-000-1

Wymiary: 125 x 195 mm

Strony: 383

 Cena: 39,90 zł

Oczy ciemności Deana Koontza to książka, o której zrobiło się ostatnio głośno. Wszystko za sprawą tego, że autor napisał w niej o wirusie zwanym wuhan-400, a więc w dobie ostatnio panującej pandemii pojawiło się sporo teorii, jakoby Koontz przewidział ową sytuację. Nic więc dziwnego, że książka została wznowiona i wydana ponownie, chociaż pierwowzór pochodzi z 1981 roku. Dla mnie była to idealna okazja, żeby w końcu zapoznać się z twórczością autora, którego kilka osób mi już polecało.

Tak naprawdę wzmianka o rzekomym wirusie pojawia się tutaj zaledwie przez krótką chwilkę, aczkolwiek okazuje się, że ma spore znaczenie dla całej historii. Mimo wszystko prym wiedzie tutaj próba odkrycia prawdy i zrozumienia dziwnych zjawisk, które towarzyszą głównej bohaterce. Tina Evans rok temu straciła w tragicznym wypadku swojego jedynego syna – jednak teraz zaczynają się w jej życiu dziać dziwne rzeczy, których przesłanie jest jedno – Danny żyje. Wcale nie umarł. Kobieta nie ma pojęcia, czy zaczyna tracić zmysły, czy może jednak faktycznie istnieje szansa na to, że może odzyskać swoje dziecko.

Każda matka jest w stanie zrobić w takiej sytuacji wszystko, o ile tylko istnieje nikła szansa na to, że odzyska swoją latorośl. Tak więc główna bohaterka, wraz ze swoim partnerem, podejmuje indywidualne dochodzenie, co jednak nie podoba się tajnej organizacji rządowej. Zdecydowanie jest im nie na rękę planowana ekshumacja grobu Danny’ego, a to jeszcze bardziej wzbudza podejrzliwość Tiny. Tak oto rozpoczyna się wyścig z czasem, walka o niewygodną prawdę, która nie powinna ujrzeć światła dziennego. To czyste połączenie akcji, sensacji i tajemnicy.

Prawda jest taka, że istnieje wiele historii tego typu, aczkolwiek ciężko tutaj pisać o tym, jakoby Koontz kogoś naśladował, skoro historia ta narodziła się niemal 40 lat temu. Prędzej by można zatem stwierdzić, że to właśnie jego dzieło zainspirowało wielu twórców do łączenia ze sobą podobnych motywów. Zaginięcie dziecka, zdolności nadprzyrodzone, organizacje rządowe, dziwne eksperymenty w laboratoriach – brzmi znajomo? Pewnie, że tak! Osobiście przepadam za tego typu aspektami, czy to w literaturze, czy też w filmach, ale zauważyłam też, że urzekają mnie one coraz mniej, bowiem brakuje w nich często oryginalności, czegoś, co mnie całkowicie wbije w fotel.

I właśnie nieco w taki sposób odebrałam powieść Deana Koontza. Jest dobra, przemyślana, wszystko tworzy logiczną całość (chociaż mam wrażenie, że wszystko rozgrywa się zbyt szybko i zbyt łatwo), ale ta historia nie wbiła mnie w fotel. Była w pewnym sensie dosyć oczywista i nie znalazłam w niej nic, co by wzbudziło we mnie wielką euforię. Jest to lektura przyjemna, napisana przystępnym językiem, z lekkością pióra, ale mam na swoim koncie czytelniczym wiele tego typu opowieści, dlatego też podchodzę już do nich z pewnym dystansem. To podobnie jak z horrorami – naprawdę wiele trzeba, żeby wywołać u mnie efekt zdziwienia i całkowitego omamienia.

Trochę mi w tym wszystkim zabrakło rozbudowania niektórych motywów czy większego zagłębienia się w kreacje bohaterów. Nie orientuję się, którą z kolei powieścią w dorobku Koontza była ta książka, ale to wszystko było takie zbyt proste, jednotorowe, pozbawione takich momentów, które zaangażowałyby mój umysł do przeprowadzenia analizy. Cały czas fabuła zmierzała do jednego punktu, który okazał się być bardzo typowy do przewidzenia. W moim odczuciu to tego typu historia, którą można przeczytać w ramach relaksu, nawet w jedno popołudnie, bowiem nie trzeba się przy niej nawet wyjątkowo skupiać.

Za egzemplarz dziękuję wydawcy.