"Catwoman. Złodziejka dusz" - Sarah J. Maas

Data wydania: 27.11.2019

Tytuł oryginału: Catwoman

Tłumacz: Małgorzata Strzelec

ISBN: 978-83-6640-941-5
Wymiary: 140 x 205 mm

Strony: 334

Cena: 35,00

Sarah J. Maas zdecydowanie należy do grona moich ulubionych pisarzy, chociaż niejednokrotnie potrafię w jej twórczości dostrzec pewne mankamenty. Mimo wszystko uwielbiam Szklany tron i całe uniwersum, które w nim stworzyła. Dwory są u mnie na drugim miejscu, ale przyszła pora na coś zupełnie nowego! Maas podjęła się próby opisania historii Seliny Kyle, znane w uniwersum komiksów DC jako kobieta-kot. Tak oto powstała bestsellerowa powieść Catwoman. Złodziejka dusz!

Przyznam szczerze, że z początku czytanie tej powieści wydało mi się być czymś dziwnym. Maas w zupełnie innym wydaniu, w zaprezentowaniu czegoś, co już jest znane od dawna, bowiem historia Catwoman była niejednokrotnie prezentowana na różne sposoby, a przede wszystkim kojarzona jest z komiksów. Mimo tego Sarah J. Maas postanowiła pokazać tę bohaterkę na swój własny sposób, zmieniając pewne elementy jej życia, chociaż nie zapomniała o tym, że słynna kobieta-kot to niesamowicie silna i zadziorna babka!

Dla nastoletniej Seliny życie nigdy nie było łatwe – rodzice to istna porażka, a ona robiła wszystko, aby zapewnić odpowiedni byt swojej chorej na mukowiscydozę siostrze, Maggie. Niestety, kilka razy naraziła się na gniew policji, aż w końcu doszło do tego, co najgorsze – obie miały trafić do nowych rodzin zastępczych, bowiem nikt nie pozwoli na to, aby nieletnie mieszkały same. Selina jednak nie dawała za wygraną, dlatego naraziła się władzom jeszcze bardziej – jednak jej potencjał dostrzegła szefowa Ligi Zabójców, która wzięła ją pod swoje skrzydła i wytrenowała. Tak oto narodziła się zupełnie nowa Selina, narodziła się kobieta-kot.

Z początku też nie do końca przekonał mnie fakt, że główna bohaterka ma zaledwie dziewiętnaście lat. Nigdy nie postrzegałam catwoman jako tak młodej osoby, jednak co ciekawe, jej zachowanie nie do końca odzwierciedlało ten wiek. Wynika to zapewne z tego, że z powodu problemów rodzinnych musiała zacząć inaczej postrzegać świat, szybciej dorosnąć, stać się kimś, kto zapewni młodszej siostrze byt i bezpieczeństwo. A potem trafiła do Ligi, w której nie było czasu na użalanie się nad sobą – można to dostrzec w przebłyskach jej wspomnień, które pojawiają się w tej powieści co jakiś czas, dając nam obraz tego, jak wyglądało jej szkolenie.

Generalnie lubię styl i język, jakimi posługuje się Maas, dlatego pod tym względem nie mam żadnych zarzutów. Właściwie muszę przyznać, że powieść ta jest całkiem niezła, chociaż nie urzeka tak, jak normalna twórczość tej autorki. Mimo wszystko pojawiają się tutaj bohaterowie, których po prostu lubię – Poison Ivy czy Harley Quinn wręcz emanują charakterystycznymi dla siebie cechami. Właściwie całe to trio, które w komiksach w końcu znane jest jako Gotham City Sirens, to naprawdę udany zespół. Każda z nich jest inna, ale razem potrafią zdziałać cuda, osiągnąć swoje cele. I nawet w tej powieści można się zacząć zastanawiać nad tym, czy są tak naprawdę złoczyńcami czy bohaterkami, zwłaszcza Ivy.

Skorumpowane i mroczne Gotham City to coś niesamowicie klimatycznego, a powrót głównej bohaterki do korzeni był czym nieuniknionym. Od samego początku widać, że ta kobieta ma cel w życiu, że śmiało do niego dąży, niejednokrotnie ryzykując wszystko, nawet własne życie. Mimo wszystko podoba mi się jej siła, konsekwencja, ten koci pazur i zadziorność. Jest świetna w swoim fachu, a kocia otoczka dodaje jej uroku. W tej książce nie brakuje dobrego klimatu i akcji, bohaterowie są całkiem nieźle wykreowani i zdecydowanie nie można narzekać na nudę. Z resztą… nuda w Gotham? Rzecz nie do uwierzenia.

W ogólnym rozrachunku była to całkiem przyjemna przygoda, z interesującymi bohaterami i przemyślaną fabułą. Nie wiem, jak to ujęcie historii catwoman odbiorą zagorzali fani DC Comics, bowiem ja czytam komiksy raczej wybiórczo, ale w jakiś sposób jestem tą powieścią usatysfakcjonowana. Była akcja, były silne babki, była dobra atmosfera – czasami najlepiej jest podejść do niektórych tytułów bez wyjątkowych oczekiwań i po prostu cieszyć się dobrą lekturą.