Data wydania: 08.11.2017
Tytuł oryginału: The Whole Thing Together
Tłumacz: Janusz Maćczak
ISBN: 978-83-280-4292-6
Wymiary: 135 x 202 mm
Strony: 320
Cena: 39,99 zł
Jedną z dwóch powieści Ann Brashares, jaką przeczytałam,
jest Nigdy i na zawsze. I ogromnie mi
się ona podobała. Była po prostu piękna i magiczna. Druga, Tu i teraz, była dla mnie bardzo nielogiczna i raczej nie wspominam
jej za dobrze. Nie przeczytałam Stowarzyszenia
wędrujących dżinsów, widziałam jedynie film. Nie oglądałam go z jakąś
wyjątkową pasją, to nie do końca mój typ, ale zdecydowanie zasługuje na miano
lekkiej i przyjemnej historii. Podobnie jak najnowsza powieść Brashares, Wszystko razem.
Sasha i Ray praktycznie każde lato spędzali w tym samym domu
na Long Island. W tym samym pokoju. Od dziecka wiele ich łączyło. Doskonale
znają wszystkie ścieżki wokół domu, uwielbiają smak brzoskwiń z pobliskiego
straganu, czytają nawet te same książki, spoczywające na regale w ich pokoju.
Jednakże nigdy się nie poznali, nigdy nie widzieli się na oczy, choć mają
wspólne rodzeństwo. Tata Sashy, Robert, jest byłym mężem mamy Raya, Lily. Robert i Lila mieli również trójkę wspaniałych
córek: Emmę, Mattie i Quinn. I choć ich małżeństwo się rozpadło, każdy ułożył
sobie życie na nowo, tak jedna rzecz nadal ich łączy – stary dom na Long
Island. Nikt nie chce go porzucić, a jednak skrywają się w nim słodko-gorzkie
wspomnienia…
Z początku miałam wrażenie, że to taka nowoczesna Moda na sukces w wersji dla nastolatków.
Rodzinne potyczki, rodzinna atmosfera, wzloty i upadki, gorzkie smutki i żale.
Nie do końca trafiał do mnie pomysł, że choć Robert i Lila się rozwiedli, nadal
potrafią koegzystować w taki sposób. Rozumiem, że żadne z nich nie chciało się
pożegnać z tym domem, ale w moim odczuciu oboje znaleźli się w dosyć
niekomfortowej sytuacji. Jedna, wielka kochająca się rodzina? Z pozoru mogłoby
to tak wyglądać, brakowałoby tylko tego, żeby naprawdę dwie osobne rodziny mieszkały
tam na stałe, wspólnie. Piątka dzieciaków, dwa różne małżeństwa. Dosyć
patologicznie, prawda? Na szczęście Ann Brashares nie zabrnęła aż tak daleko.
O czym jest ta książka? Właściwie o niczym konkretnym. To
taka prosta opowiastka o rodzinnych perypetiach. Ray i Sasha w końcu na siebie
wpadają, wydaje mi się nawet, że wywiązuje się pomiędzy nimi pewna chemia, w
sumie, kto im broni? Mają te same siostry, ale sami nie są rodzeństwem.
Jednakże to dosyć… dziwne. Poznajemy też losy Emmy, najstarszej z trzech
sióstr, Mattie i Quinn. Autorka nikogo nie faworyzuje, nie skupia się na żadnym
z bohaterów, tylko w równym stopniu przedstawia nam ich obecne przeżycia,
problemy, z którymi się mierzą. Nie brakuje tutaj smutku i rozczarowań, ale
oczywiście równoważą to chwile pełne śmiechu i radości, a także swojska,
rodzinna atmosfera.
Niestety, nie było mi dane zżyć się z żadnym z bohaterów.
Właściwie wydaje mi się, że jak na tak małą objętość, bo książka do
najpokaźniejszych pod tym względem nie należy, umieszczanie tak wielu bohaterów
nie było zbyt dobrą rzeczą. Każdego możemy poznać jedynie pobieżnie. Owszem, to
tylko i wyłącznie na nich się skupiamy, na rodzinie, na tym, co się u nich
dzieje, ale jakby nie patrzeć mamy tutaj piątkę młodych ludzi, jednego chłopaka
i cztery dziewczyny, a do tego jeszcze ich rodziców. Wbrew pozorom jest to
sporo do zaprezentowania, więc w moim odczuciu autorka nie podołała
postawionemu sobie zadaniu. Przynajmniej w tym aspekcie, bo trzeba jednak
przyznać, że udało jej się wytworzyć przyjemną rodzinną atmosferę, na którą nie
zawsze składa się tylko radość.
Wszystko razem to
całkiem przyjemna i lekka pozycja na jeden czy dwa wieczory, ale zdecydowanie
nie jest to literatura górnych lotów. Wydaje mi się, że wiele elementów można
było zaprezentować lepiej, inaczej – nawet gdyby książka miała zwiększyć swoją
objętość. Z tego mogła powstać naprawdę poruszająca, rodzinna opowieść, a jak
dla mnie otrzymujemy tylko pewien zarys, schemat. Mimo wszystko książka nie
jest irytująca i nie wzbudza negatywnych emocji, ale też nie wbija w fotel i
nie porusza tak, jakby mogła. W moim odczuciu wypada dosyć przeciętnie, ale
przekonajcie się sami i zobaczcie, jak wy ją odbierzecie!
