"Moje serce i inne czarne dziury" - Jasmine Warga

Data wydania: 03.08.2016

Tytuł oryginału: My Heart and Other Black Holes

Tłumacz: Ewa Kleszcz

ISBN: 978-83-8053-135-2

Wymiary: 145 x 205 mm

Strony: 312

 Cena: 34,90 zł

Od jakiegoś czasu zauważam, że coraz gorzej przychodzi mi odnaleźć się w powieściach młodzieżowych. Jednak zapowiedź książki Moje serce i inne czarne dziury wydała mi się mieć w sobie coś, co może do mnie przemówić. I to właśnie dlatego się na nią skusiłam. Owszem, obawiałam się tego, że otrzymam kolejny ckliwy romans. Kto by się nie obawiał? Mnóstwo tego na półkach księgarń. Takich przesłodzonych historii miłosnych, które bywają po prostu infantylne, żałosne i puste. Jednak tym razem jest inaczej. 

Szesnastoletnia Aysel pragnie umrzeć. Wydaje jej się jednak, że łatwiej będzie to zrobić z kimś. Dlatego na jednej ze stron poświęconych samobójcom przegląda forum w dziale Partnerzy do Samobójstwa. Tam natrafia na ogłoszenie, które idealnie jej pasuje. Dziewczyna boi się, że zabraknie jej odwagi, aby odebrać sobie życie. Dlatego potrzebuje drugiej, równie zdesperowanej osoby, która jej „pomoże”. Podobnie jak tajemniczy chłopak o nicku FrozenRobot, na którego ogłoszenie dziewczyna odpowiada. Okazuje się, że są w podobnym wieku, mieszkają w sąsiadujących miasteczkach, ale każde z nich ma inne motywy. Ustalają, że 7 kwietnia odbiorą sobie życie. Mają niecały miesiąc, aby wszystko zaplanować.

„Problem z samobójstwem, z czego większość osób nie zdaje sobie sprawy, polega na tym, że naprawdę trudno jest je popełnić.”

Wydawałoby się, że tak młodzi ludzie nie mają powodów do tego, aby odebrać sobie życie. Przecież każdy problem można rozwiązać, prawda? Tak, mogłoby się tak wydawać. I rzeczywiście uważam, że zawsze jest inne wyjście z sytuacji niż odebranie sobie życia, choć doskonale wiem, że gdy człowiek jest pogrążony w głębokim smutku, różne chore myśli przychodzą mu do głowy. Zarówno u Aysel jak i Romana (FrozenRobot) widać brak jakiejkolwiek radości, chęci do życia, motywacji do czegokolwiek. Są tak mocno obojętni na to, co dzieje się wokół nich, że nie dostrzegają drobnych radości, które mogłyby wszystko zmienić. Są zapatrzeni w jeden punkt, pogrążeni w swojej rozpaczy, w swojej ciemności i nie mają zamiaru z niej wychodzić. 

„Każdy, kto kiedykolwiek był aż tak smutny, może wam powiedzieć, że w depresji nie ma niczego pięknego ani literackiego, ani tajemniczo głębokiego. Depresja jest jak ciężar, spod którego nie można się wydostać.”

Książkę tę czyta się szybko, ale nie wiem czy można powiedzieć, że lekko. Język autorki nie należy do skomplikowanych, a jej styl jest raczej młodzieżowy, jednak trzeba przyznać, że poruszona przez nią tematyka do łatwych i przyjemnych nie należy. Inspiracją do napisania tej książki była śmierć jednego z przyjaciół autorki. Po tym wydarzeniu sama Jasmine Warga popadła w głęboki smutek i nie można jej za to winić. Dlatego uważam, że była ona w stanie w odpowiedni sposób oddać klimat takiej historii. Jest przepełniony smutkiem, lękiem, niepewnością – takie uczucia kotłują się w dwójce głównych bohaterów. Pojawia się też jednak nadzieja, taka jej mała iskierka, która gdyby tylko mocniej zaświeciła, mogłaby przegnać te depresyjne myśli. Jednak do tego jeszcze sporo brakuje. Z czasem poznajemy dokładnie motywy, jakie kierują Aysel i Romanem – i co ciekawe, naprawdę można ich zrozumieć. Każde z nich obwinia się za coś, za co może nie do końca powinna, ale ciężko im sobie poradzić z trudami przeszłości. Ciężko jest ją porzucić i ruszyć naprzód. Ciężko zapomnieć i pogodzić się z tym, co się stało.

„Moje ciało to wydajna maszyna do zabijania szczęśliwych myśli.”

W przeciągu tych nieco ponad trzech tygodni Aysel i Roman zbliżają się do siebie. Jednak od początku stawiają sprawy jasno – spotykają się tylko po to, aby zostać partnerami do samobójstwa. Ustalają w jaki sposób odbiorą sobie życie, gdzie i kiedy. Planują napisać listy pożegnalne. Oboje na każdym spotkaniu powtarzają, że to zrobią. Żadne z nich nie chce zrezygnować, choć nie da się ukryć, że można w nich wyczuć pewne zwątpienie i obawy. Mimo wszystko wywiązuje się pomiędzy nimi pewne uczucie – stopniowo i subtelnie, które jednak nie zmienia całkowicie ich nastawienia. Zakończenie tej książki nie jest może wybuchowe, ale na swój sposób piękne i pocieszające, choć w pewnym stopniu również przewidywalne.

„Nie wolno ci umrzeć beze mnie.”

Moje serce i inne czarne dziury to książka, z którą warto się zapoznać. Uczy tego, że przeszłość nie powinna wywierać wpływu na teraźniejszość, że trudne wydarzenia powinny nas kształtować, hartować i wzmacniać, a nie rozbijać na drobne kawałeczki – a przynajmniej nie na stałe. Uczy tego, że trzeba być silnym, że smutek da się pokonać, daje nadzieję i motywację. Choć miałam pewne obawy, co do przestawienia motywu samobójstwa i problematyki, którą prezentują tak młodzi bohaterowie, to zostały one skutecznie rozwiane przez autorkę. Naprawdę byłam w stanie zrozumieć obezwładniający ich smutek. Na pewno nie jest to kolejny, ckliwy nastoletni romans. Prędzej jest to nastoletnia szkoła życia, która pokazuje, że nie zawsze wszystko musi być proste, ale zawsze można znaleźć w sobie siłę i odnaleźć wsparcie w drugim człowieku.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję:

Ogólna ocena: 7/10